Με αφορμή την γενναία Σοφία που έσπασε τη σιωπή της, θέλω να σας μιλήσω για την γυναικεία σεξουαλική παρενόχληση, κακοποίηση ή και προσβολή.
Η Ολυμπιονίκης που αποκάλυψε το φρικτό μυστικό της μετά από 23 χρόνια, μεταξύ άλλων,- γράφει :«Μου δίνεται η ευκαιρία να μεταφέρω σε κάθε θύμα, ότι η νίκη και η επούλωση των πληγών από το έγκλημα αυτό, που δεν το γιατρεύει ο χρόνος, είναι η δημόσια αποκάλυψη και η τιμωρία του-..».
Γιατί τώρα;
Πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν: «μα καλά, τώρα το θυμήθηκε;», ή «γιατί το κρατούσε κρυφό τόσα χρόνια; Πώς άντεξε;». Κανείς όμως δεν ρώτησε τι ήταν αυτό που δυσκόλεψε την γυναίκα αυτή να μιλήσει ανοιχτά για την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη.
Αλήθεια γιατί τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης/προσβολής ή παρενόχλησης δε μιλούν;
Τα θύματα αναγκάζονται να σιωπούν γιατί στα μάτια των άλλων, των τρίτων, των κακόβουλων, υποτιμούνται. Eνδόμυχα γνωρίζουν ότι θα αντιμετωπιστούν στην καλύτερη περίπτωση με οίκτο ή καχυποψία και στη χειρότερη με περιφρόνηση, ακόμα και με κοινωνικό στιγματισμό. Τις περισσότερες φορές τα θύματα υποτιμούν το γεγονός και προσπαθούν να εκλογικεύσουν το συμβάν και τις προθέσεις του θύτη τους και επιπλέον, νομίζουν ότι μπορούν να διαχειριστούν συναισθηματικά το συμβάν, αποσιωπώντας το.
Τα θύματα νιώθουν ντροπή, ενοχή και ταπείνωση λες και οι ίδιες ευθύνονται γι’ αυτό που τους συνέβη, καταδικασμένες να ζουν στον φόβο, στην απέχθεια για το σώμα τους και στη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Παράλληλα, νιώθουν έντονα την απώλεια της ελπίδας ότι δηλαδή, δεν υπάρχει περίπτωση να τις πιστέψουν και να δικαιωθούν αφού ο θύτης τις περισσότερες φορές είναι πιο ισχυρός από αυτές, μιας και δεν είναι λίγες οι φορές που οι θύτες εκμεταλλεύονται το κύρος τους και καταχρώνται την εξουσία τους σε βάρος των γυναικών που εξαρτώνται απ’ αυτούς επαγγελματικά, κοινωνικά, ακόμη και οικογενειακά.
Για όλα τα παραπάνω και για αμέτρητα άλλα αρνητικά συναισθήματα, τα θύματα ανοίγουν την ψυχή τους χρόνια μετά, αφού πρώτα τιμωρούν τον εαυτό τους που δεν βρήκαν την δύναμη να μιλήσουν.
Δεν έχει καμία σημασία πότε θα μιλήσεις, σημασία έχει να μιλήσεις!
Πάρε βαθιά ανάσα και μίλα!
ΠΟΤΕ δεν είναι αργά!
Μίλα σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Μίλα σε όποιο πρόσωπο της ζωής σου πιστεύεις ότι δεν θα αμφισβητήσει ποτέ όσα του πεις.
Και εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να σταματήσουμε τις ερωτήσεις και να ακούμε την όποια γυναίκα ή κορίτσι εξομολογείται τον εφιάλτη της. Μπορεί να είναι η κόρη μας, η αδερφή μας ή και η γυναίκα μας. Ακούμε προσεχτικά χωρίς να μπούμε στον πειρασμό της σκέψης του τι μπορεί να έκανε εκείνη και το προκάλεσε. Τίποτα απ’ ό,τι κάνει μία γυναίκα δεν μπορεί να προκαλέσει την παραβίαση και το έγκλημα της σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίησης.
Ας ακολουθήσουμε το σύνθημα που επιτάσσει η εποχή μας «Προστατεύουμε τα κορίτσια μας και μαθαίνουμε στα αγόρια μας να τα σέβονται αλλά και το αντίστροφο!». Ίσως έτσι έχουμε κάποια ελπίδα για τις γενιές που ακολουθούν.
Μάνια Αλεξάκη
Κοινωνική Λειτουργός